Laatste dagen in Peru
26 mei 2017 - San Ignacio, Peru
De afgelopen weken is de tijd weer ontzettend snel gegaan en er is reuze veel gebeurd. Inmiddels zijn we alweer een poosje in Ecuador maar ik zal bij het begin beginnen.
Bij de laatste blog waren we onderweg naar Trujillo! We gingen erheen met het idee dat het een heerlijke strandplek was en wilden dan ook een paar daagjes aan de zee niksen. We dachten de eerste ochtend mooi naar het strand te lopen om het relaxen te laten beginnen. Mooi niet helaas...
In plaats van het strand eindigde we in rampgebied.
2 maanden geleden in het regenseizoen heeft El Niño toegeslagen in Peru. Vooral het noorden was getroffen door hevige landslides en overstromingen. Honderden mensen zijn hierbij overleden en meer dan 100.000 huizen verwoest. We wisten dit doordat we het gehoord hadden en gelezen hadden op het nieuws, maar hier hebben we pas echt het verwoestende effect gezien.
Verdwaald, gedesillusioneerd en al uren lopend zoekend naar het strand kwamen we uiteindelijk uit bij een snelweg.. ook niet heel handig. Na een poosje lukte het gelukkig een taxi aan te houden, en bleek het strand nog een heel stuk verderop te zijn.
Heel soepel ging de reis in de taxi echter niet, want na een paar minuten rijden vloog het bord bovenop zijn taxi er vanaf. Weer een stukje terug rijden om hem terug te halen en een poosje wachten omdat de taxichauffeur het probeerde te repareren. Het bleek echter niet goed te repareren. In plaats van het bord gewoon in de achterbak te gooien besloot hij heel langzaam te gaan rijden aan de zijkant van de snelweg terwijl hij het bord met 1 arm buiten het raam vasthield...
Na een lange rit kwamen we eindelijk bij het strand! Hallelujah, dachten we.... Niet dus :-(
Het strand was niet echt wat we gehoopt hadden. Het was opzich wel mooi maar heel klein en er lag veel troep. Bovendien, als je ook maar even stil zat of lag landde er een leger aan vliegjes op je! Heel irritant. Helemaal gedesillusioneerd zijn we maar weer terug naar het hostel gekeerd.
De volgende dag hadden we een dag volgepland. We begonnen bij de ruïnes van Chan Chan, de grootste pre-inca stad die er gevonden is met maarliefst 20 km2. Daar hebben we natuurlijk maar een klein stukje van gezien. 95% ervan ligt dan nog ook bedolven onder zand en puin, wachtend om ontdekt te worden door archeologen! Helaas is daar veel geld voor nodig en dat budget is er niet.
Daarna zijn we naar een paardenshow geweest... Was ontzettend ongemakkelijk, aangezien we de enige toeschouwers waren. Het terrein was een puinhoop en een bouwput. De eigenaar vertelde ons dat het hele terrein was verwoest door el Niño en de landslides die dat met zich mee bracht. De paardenshow verder was trouwens echt niks aan, dit paardenras loopt op een speciale manier maar nadat ze een paar keer langs liepen had je dat wel gezien. Helaas ging dat gewoon 45 minuten achter elkaar door. Omdat we het toch triest vonden dat 10 man bezig waren met een voorstelling voor 2 personen hebben we ons best gedaan om te doen alsof we ons goed vermaakten. Het ergste was nog wel dat ze vertelde dat het paard bekend staat om zijn 'smooth ride' en dat een ruiter dus een glas pisco in zijn hand kan houden zonder te knoeien. Helaas ging de demonstratie nogal mis want de pisco ging werkelijk alle kanten op. Uiteindelijk mocht ik nog wel even op een paardje zitten wat leuk was. Jesper was niet zo geamuseerd dat ik hem had meegesleurd, hihi.
Vanuit daar pakten we een taxi naar een archeologische Plek die net buiten de stad lag. Het was van een tempel van een andere pre-inca bevolking uit deze regio: de Moche. Voordat we in deze plek een rondleiding kregen, liepen we eerst het museum door dat aan de bevolking was toegewijd. Het museum was wel aardig, maar niet heel anders dan wat we al eerder gezien hadden. Het spannendste was toen we er een half uur later achter kwamen dat Carmen haar telefoon was vergeten in de wc.. Gelukkig was het er zo rustig dat die nog op dezelfde plaats op haar lag te wachten.
Bij de rondleiding was het eveneens rustig; we waren de enigen die een Engelse tour kregen. De tempel was recent pas voor het publiek opengesteld en ze waren nog steeds bezig met de opgravingen en sommige delen waren nog afgesloten. Delen van deze tempel waren uitzonderlijk goed bewaard gebleven door de manier waarop ze gebouwd was. Elke 100 jaar werd er namelijk een laag gebouwd die de vorige laag helemaal bedekte en afsloot. In totaal zou het 6 lagen geteld hebben, maar het meeste was nu te zien van de 4e. Dit was de tempel waarvan de patronen en kleuren het beste te zien waren tot nu toe. Het was een echt heel indrukwekkend!
Vervolgens gingen we door naar Cajamarca. Er was hier eigenlijk echt helemaal niks aan. We hebben een halve dagtour gehad maar dat was ook niet echt spannend, het waren hele oude aquaducten maar de gids sprak slecht Engels dus we kregen er weinig van mee. Tot overmaat van ramp stootte ik tijdens het beklimmen van een rots heel pijnlijk mijn knie en heb ik de rest van de wandeltocht moeten hinkelen... We wilden snel door naar de volgende stad!
De busrit van Cajamarca naar Chachapoyas was op zijn zachtst gezegd interessant. De uitzichten waren prachtig, maar de weg was verschrikkelijk met allerlei bochten en afgronden van honderde meters (en geen hekjes langs de weg). Ik heb 10 uur lang kunnen genieten van het uitzicht, helaas Jesper iets minder want die was de hele weg of aan het slapen of overgeven. We hebben overigens 3x bijna een ongeluk gehad omdat de weg maar eenbaans was en je het verkeer aan de andere kant van de bocht niet kan zien aankomen. We waren blij toen we eindelijk heelhuids aankwamen na een rit van 12 uur.
In Chachapoyas hebben we (ja, alweer) ruïnes bezocht, van weer een pre-inca beschaving: de Chachapoyas. De ruïnes heten Kuelap. Deze opgraving is heel lang onontdekt geweest en nog niet zo aangetast door mensen zoals bij Machu Picchu. Het ziet er echt uit zoals het aangetroffen is: compleet overgenomen door de natuur. Geen gemaaide gazons en gesnoeide heggen.
We gingen hier naartoe met hele moderne gondels die nog maar 3 maanden geopend waren. De rit was 20 minuutjes lang met een geweldig uitzicht. Je kon zelfs een schedel in de wand van de berg zien zitten die deze beschaving daar had achtergelaten.
De dag daarna hebben we hele gave mummies bekeken die de beschaving had achtergelaten in de muur van een berg. Ook zijn we een coole grot ingegaan. Het was ontzettend modderig en geen verlichting dus pikkedonker. Deze grot heeft de bevolking ook gebruikt, te zien aan de schedels die ze daar hadden achtergelaten. Ontzettend leuk om zo een donkere grot te ontdekken. Door de mineralen op het plafond van de grot leek het net alsof je naar een sterrenhemel keek... Prachtig :-)
En de dag daarna brak onze laatste dag in Peru alweer aan! Wat is het ontzettend snel gegaan en wat hebben we mooie dingen meegemaakt. Na ruim een maand in Peru merkte we ook wel echt dat we er aan toe waren om een ander land in te trekken en weer andere dingen te zien en doen.
Zo'n beetje alles in Peru was gevaarlijk: het oversteken van een straat, de spinnen(Waah!), lopen over straat als het geregend had(spekglad) en ja zelfs het gras was gevaarlijk! Ik wilde even uitrusten op het gras tijdens de Lares Trek maar toen ik mijn hand neerzette bedacht ik me toch maar, auw! Mijn hele hand vol met 'naalden'. Zelfs gras was niet te vertrouwen. We waren ontzettend benieuwd wat Ecuador ons zou gaan brengen!!
De oversteek naar de grens ging vrij soepel gelukkig. We moesten eerst van Chachapoyas naar Bagua Grande komen. We vonden al snel een minivan die op het punt stond te vertrekken. Stappen we in, zit er een kip in de bus(met veel praatjes). Gelukkig ging de kip even later slapen op schoot van de eigenaar. Eenmaal in Bagua Grande stond er al een busje te wachten naar onze volgende bestemming Jaén, ideaal! En wie stapte er weer in , ja hoor mevrouw met haar kip. In Jaén vonden we snel weer vervoer naar een plaats weer nog dichter bij de grens, San Ignacio. Eenmaal in San Ignacio aangekomen vonden we het na 6 uur reizen wel weer even mooi en hebben we een hotel gezocht om de volgende dag op tijd de grens te kunnen oversteken.
Na een nachtje goed uitgerust te zijn in een mooi hotel gingen we op tijd op pad naar de grens. Dat was nog een uurtje rijden. De grensovergang was echt mega rustig, er was helemaal niemand! Voor dat we het wisten staken we de brug over naar Ecuador. Daar stond er al gelijk een bus klaar naar de bestemming die we wilden, wat een geluk! Even stempels halen en rijden maar.
Inmiddels zijn we al een stuk verder in Ecuador, maar we houden het eventjes hier bij anders wordt het wel een heeele lange blog.
Carmencita en Jespercito
Bij de laatste blog waren we onderweg naar Trujillo! We gingen erheen met het idee dat het een heerlijke strandplek was en wilden dan ook een paar daagjes aan de zee niksen. We dachten de eerste ochtend mooi naar het strand te lopen om het relaxen te laten beginnen. Mooi niet helaas...
In plaats van het strand eindigde we in rampgebied.
2 maanden geleden in het regenseizoen heeft El Niño toegeslagen in Peru. Vooral het noorden was getroffen door hevige landslides en overstromingen. Honderden mensen zijn hierbij overleden en meer dan 100.000 huizen verwoest. We wisten dit doordat we het gehoord hadden en gelezen hadden op het nieuws, maar hier hebben we pas echt het verwoestende effect gezien.
Verdwaald, gedesillusioneerd en al uren lopend zoekend naar het strand kwamen we uiteindelijk uit bij een snelweg.. ook niet heel handig. Na een poosje lukte het gelukkig een taxi aan te houden, en bleek het strand nog een heel stuk verderop te zijn.
Heel soepel ging de reis in de taxi echter niet, want na een paar minuten rijden vloog het bord bovenop zijn taxi er vanaf. Weer een stukje terug rijden om hem terug te halen en een poosje wachten omdat de taxichauffeur het probeerde te repareren. Het bleek echter niet goed te repareren. In plaats van het bord gewoon in de achterbak te gooien besloot hij heel langzaam te gaan rijden aan de zijkant van de snelweg terwijl hij het bord met 1 arm buiten het raam vasthield...
Na een lange rit kwamen we eindelijk bij het strand! Hallelujah, dachten we.... Niet dus :-(
Het strand was niet echt wat we gehoopt hadden. Het was opzich wel mooi maar heel klein en er lag veel troep. Bovendien, als je ook maar even stil zat of lag landde er een leger aan vliegjes op je! Heel irritant. Helemaal gedesillusioneerd zijn we maar weer terug naar het hostel gekeerd.
De volgende dag hadden we een dag volgepland. We begonnen bij de ruïnes van Chan Chan, de grootste pre-inca stad die er gevonden is met maarliefst 20 km2. Daar hebben we natuurlijk maar een klein stukje van gezien. 95% ervan ligt dan nog ook bedolven onder zand en puin, wachtend om ontdekt te worden door archeologen! Helaas is daar veel geld voor nodig en dat budget is er niet.
Daarna zijn we naar een paardenshow geweest... Was ontzettend ongemakkelijk, aangezien we de enige toeschouwers waren. Het terrein was een puinhoop en een bouwput. De eigenaar vertelde ons dat het hele terrein was verwoest door el Niño en de landslides die dat met zich mee bracht. De paardenshow verder was trouwens echt niks aan, dit paardenras loopt op een speciale manier maar nadat ze een paar keer langs liepen had je dat wel gezien. Helaas ging dat gewoon 45 minuten achter elkaar door. Omdat we het toch triest vonden dat 10 man bezig waren met een voorstelling voor 2 personen hebben we ons best gedaan om te doen alsof we ons goed vermaakten. Het ergste was nog wel dat ze vertelde dat het paard bekend staat om zijn 'smooth ride' en dat een ruiter dus een glas pisco in zijn hand kan houden zonder te knoeien. Helaas ging de demonstratie nogal mis want de pisco ging werkelijk alle kanten op. Uiteindelijk mocht ik nog wel even op een paardje zitten wat leuk was. Jesper was niet zo geamuseerd dat ik hem had meegesleurd, hihi.
Vanuit daar pakten we een taxi naar een archeologische Plek die net buiten de stad lag. Het was van een tempel van een andere pre-inca bevolking uit deze regio: de Moche. Voordat we in deze plek een rondleiding kregen, liepen we eerst het museum door dat aan de bevolking was toegewijd. Het museum was wel aardig, maar niet heel anders dan wat we al eerder gezien hadden. Het spannendste was toen we er een half uur later achter kwamen dat Carmen haar telefoon was vergeten in de wc.. Gelukkig was het er zo rustig dat die nog op dezelfde plaats op haar lag te wachten.
Bij de rondleiding was het eveneens rustig; we waren de enigen die een Engelse tour kregen. De tempel was recent pas voor het publiek opengesteld en ze waren nog steeds bezig met de opgravingen en sommige delen waren nog afgesloten. Delen van deze tempel waren uitzonderlijk goed bewaard gebleven door de manier waarop ze gebouwd was. Elke 100 jaar werd er namelijk een laag gebouwd die de vorige laag helemaal bedekte en afsloot. In totaal zou het 6 lagen geteld hebben, maar het meeste was nu te zien van de 4e. Dit was de tempel waarvan de patronen en kleuren het beste te zien waren tot nu toe. Het was een echt heel indrukwekkend!
Vervolgens gingen we door naar Cajamarca. Er was hier eigenlijk echt helemaal niks aan. We hebben een halve dagtour gehad maar dat was ook niet echt spannend, het waren hele oude aquaducten maar de gids sprak slecht Engels dus we kregen er weinig van mee. Tot overmaat van ramp stootte ik tijdens het beklimmen van een rots heel pijnlijk mijn knie en heb ik de rest van de wandeltocht moeten hinkelen... We wilden snel door naar de volgende stad!
De busrit van Cajamarca naar Chachapoyas was op zijn zachtst gezegd interessant. De uitzichten waren prachtig, maar de weg was verschrikkelijk met allerlei bochten en afgronden van honderde meters (en geen hekjes langs de weg). Ik heb 10 uur lang kunnen genieten van het uitzicht, helaas Jesper iets minder want die was de hele weg of aan het slapen of overgeven. We hebben overigens 3x bijna een ongeluk gehad omdat de weg maar eenbaans was en je het verkeer aan de andere kant van de bocht niet kan zien aankomen. We waren blij toen we eindelijk heelhuids aankwamen na een rit van 12 uur.
In Chachapoyas hebben we (ja, alweer) ruïnes bezocht, van weer een pre-inca beschaving: de Chachapoyas. De ruïnes heten Kuelap. Deze opgraving is heel lang onontdekt geweest en nog niet zo aangetast door mensen zoals bij Machu Picchu. Het ziet er echt uit zoals het aangetroffen is: compleet overgenomen door de natuur. Geen gemaaide gazons en gesnoeide heggen.
We gingen hier naartoe met hele moderne gondels die nog maar 3 maanden geopend waren. De rit was 20 minuutjes lang met een geweldig uitzicht. Je kon zelfs een schedel in de wand van de berg zien zitten die deze beschaving daar had achtergelaten.
De dag daarna hebben we hele gave mummies bekeken die de beschaving had achtergelaten in de muur van een berg. Ook zijn we een coole grot ingegaan. Het was ontzettend modderig en geen verlichting dus pikkedonker. Deze grot heeft de bevolking ook gebruikt, te zien aan de schedels die ze daar hadden achtergelaten. Ontzettend leuk om zo een donkere grot te ontdekken. Door de mineralen op het plafond van de grot leek het net alsof je naar een sterrenhemel keek... Prachtig :-)
En de dag daarna brak onze laatste dag in Peru alweer aan! Wat is het ontzettend snel gegaan en wat hebben we mooie dingen meegemaakt. Na ruim een maand in Peru merkte we ook wel echt dat we er aan toe waren om een ander land in te trekken en weer andere dingen te zien en doen.
Zo'n beetje alles in Peru was gevaarlijk: het oversteken van een straat, de spinnen(Waah!), lopen over straat als het geregend had(spekglad) en ja zelfs het gras was gevaarlijk! Ik wilde even uitrusten op het gras tijdens de Lares Trek maar toen ik mijn hand neerzette bedacht ik me toch maar, auw! Mijn hele hand vol met 'naalden'. Zelfs gras was niet te vertrouwen. We waren ontzettend benieuwd wat Ecuador ons zou gaan brengen!!
De oversteek naar de grens ging vrij soepel gelukkig. We moesten eerst van Chachapoyas naar Bagua Grande komen. We vonden al snel een minivan die op het punt stond te vertrekken. Stappen we in, zit er een kip in de bus(met veel praatjes). Gelukkig ging de kip even later slapen op schoot van de eigenaar. Eenmaal in Bagua Grande stond er al een busje te wachten naar onze volgende bestemming Jaén, ideaal! En wie stapte er weer in , ja hoor mevrouw met haar kip. In Jaén vonden we snel weer vervoer naar een plaats weer nog dichter bij de grens, San Ignacio. Eenmaal in San Ignacio aangekomen vonden we het na 6 uur reizen wel weer even mooi en hebben we een hotel gezocht om de volgende dag op tijd de grens te kunnen oversteken.
Na een nachtje goed uitgerust te zijn in een mooi hotel gingen we op tijd op pad naar de grens. Dat was nog een uurtje rijden. De grensovergang was echt mega rustig, er was helemaal niemand! Voor dat we het wisten staken we de brug over naar Ecuador. Daar stond er al gelijk een bus klaar naar de bestemming die we wilden, wat een geluk! Even stempels halen en rijden maar.
Inmiddels zijn we al een stuk verder in Ecuador, maar we houden het eventjes hier bij anders wordt het wel een heeele lange blog.
Carmencita en Jespercito
En wat een prachtige foto's!
Heel veel plezier verder en wat minder tegenslagen..